Hot Fuzz

Ég er nokkuð viss um að Hot Fuzz sé afar sniðug og einstaklega skemmtileg jafnvel þó að þú hafir aldrei séð stóra testosteron fulla hasar löggu mynd fulla af sprengingum. Í grunninn þá fengiur þessa mynd ef þú myndir biðja Michael Bay um að búa til mynd í litlu ensku þorpi. Útkoman gæti verið eitthvað þessu líkt en hún væri ekki nærrum því jafn sjarmerandi. Eftir að hafa horft á Shaun of the Dead fyrir nokkrum vikum varð ég einfaldlega að sjá næstu mynd eftir leikstjórann Edgar Wright og aðalleikaranna Simon Pegg og Nick Frost. Myndin fjallar um ofur lögguna Nicolas Angel, lögregluþjón með fjórum sinnum hærra kæruhlutfall( conviction rate) heldur en nokkur annar af samstarfsmönnum hans, þegar hann er skipaður til litla þorpsins Stanford.

        

Add caption

Það sem kemur á eftir er hálfur „upp úr þurru“ húmor, hálf fáránleg samsæris skopstæling og hálf gagnrýni á samfélög í litlum þorpum. Ég ger mér grein fyrir að þetta eru þrír helmingar en þessi mynd er bara það góð! Wright og Pegg vinna virkilega vel saman. Myndin gagnrýnir viðhorf lítilla enskra samfélaga. Það viðhorf að allt hefur virkað í margar kynslóðir og það er ekkert að fara að breytast núna. Þetta er þannig að hugarfar að sá sem er ekki fæddur inn í samfélagið mun alltaf, meðvitað eða ekki, vera utangarðs. Wright og Pegg ná þessu nærrum fullkomlega á filmu. Ef þeir væru ekki svona fyndnir þá væri þetta sorglegt! Wright sýnir hæfileika sína sem leikstjóri í þessari mynd. Hann lætur það líta út fyrir að hafa jafn stórt „budget“ og Bay, jafnvel þó að við vitum að svo geti ekki verið.

Enginn glæpamaður er öruggur!

 Helsti styrkleiki Wright er hinsvegar hvernig hann mannar hlutverkin. Það er alveg hreint stórkostlegt. Jafnvel hin minnstu hlutverk eru löðrandi af bresku hæfileikafólki (þar á meðal Paddy Considine sem hefur leikið í Bourne Ultimatum og In America). Einnig í stærri hlutverkum eru til dæmis Jim Broadbent og Tomothy Dalton. Timothy Dalton. Svona án djóks hann er ótrúlegur. Ég var einn af þeim sem hafði gaman af Bond myndunum hans en ef þér finnst að hann hafi nærrum því eyðilagt myndirnar, engar áhyggjur, hann bætir það upp að fullu í þessari. Sem Skinner, yfirmaður í súpermarkaðinum (slæm sletta), með sitt mikla yfirvaraskegg hreinlega geislar af sjarma. Skeggið hjálpar án efa.

Hot Fuzz er klassísk breskur gamanleikur, en með aðeins erlendu tvisti. Ég mæli með henni fyrir alla sem hafa gaman af myndum á borð við Bad Boys eða öllum bresku klassíkunum.

RIFF!!!!!!

Riff 2010 var fyrsta kvikmyndahátíðin sem ég hef farið á og ég get sagt með nokkri vissu að hún verður ekki sú síðasta. Ég fór ekki á eins margar myndir og ég hafði viljað og sá kannski ekki eins margar góðar myndir og hafði viljað. Eitt er víst að á þessari hátíð upplifaði ég með skemmtilegustu atvikum sem komið hafa fyrir mig í kvikmyndahúsum. Ég hafði til dæmis aldrei gengið út í miðri mynd en ég tel það ekki vera síður eftirminnilegt atvik eins og að sjá skemmtielga hasar senu. Hér á eftir ætla ég að koma með heildarlista yfir allar myndir sem ég sá og mitt álit á þeim.

Cyrus

Þar sem þetta var opnunarmynd hátíðarinnar ,auk þess sem margir mæltu með henni því að hún væri líklegast „venjulegust“ af öllum hinum,  ákvað ég að fara á þessa. Myndin byrjar frekar týpískt á hinu klassíska „boy metts girl“. Söguhetjan John kynnist konu í partíi og verða þau mjög náin næstu dagana. Vandamálin byrja hinsvegar að hrannast upp þegar John kemst að því að sonur konunnar, Cyrus, vill í raun ekkert með hann hafa og hvað þá með mömmu sinni. Í kjölfarið byrjar skemmtileg atburðarrás þar sem þeir tveir heyja stríð sín á milli upp á mikilvægustu konu í lífi þeirra beggja. Þessi mynd var alls ekki sem verst þó að hún hafi kannski verið dálítið „týpísk“.

Ein hamingjusöm fjölskylda

 

Toxic Playground

Ég var áður búinn að minnast á þessa svo ef þið hafið áhuga skulu þið kíkja aðeins neðar. En ég mæli hiklaust með henni.

You are not I

ÉG var mættur upp í Háskólabíó á leiðinni á aðra mynd þegar ég áttaði mig á því að ég hafði mætt tæpum klukkutíma snemma. Mér fannst ekki vera tími til að fara heim í millitíðinni svo ég ákvað bara að bíða og jafnvel skoða hvort eitthvað annað væri í boði, svona í millitíðinni. Mér til mikillar ánægju var fyrirlestur að hefjast um einmitt þessa mynd. Því miður átti fyrirlesturinn að hefjast eftir myndina svo ég myndi ekki ná honum en þó var einhver kynning á höfundinum. Ég sá aðeins byrjunina á myndinni þannig ég get ekki verið að tjá mig mikið um hana en það sem gerðist á meðan ég sat þarna fór að mestu leyti fram hjá mér þar sem ég var of upptekinn að bíða eftir tímanum að líða.

Hefði örugglega getað sofið vært yfir henni

The Ape

Sænsk mynd sem skyldi frekar lítið eftir sig. Þetta er dæmi um mynd sem að mínu mati var einfaldlega alltof löng miðað við hvað gerðist í myndinni. Lýsingin á myndinni sagði einfaldlega að maður vaknaði útataður í blóði... og það er einmitt það sem gerðist. Síðan fylgjumst við með því hvernig hann virðist taka því að vakna í blóðbaði og tekst á við daglegt líf. Þessi var bara hreint og beint leiðinleg, alltof löng og ekkert gerðist. Lítið meira að segja, Svíarnir eiga að geta miklu betur en þetta.

Erum við þá bara öll apar?

The Dealer

Við fórum á þessa eftir að hafa séð ágæta dóma um hana í DV. Ég mun ekki gera sömu mistök aftur. Í myndinni er fylgt eiturlyfjasala í einn dag. Myndin byrjaði ágætlega og hafði gott „potential“ á því að verða góð mynd. Áhugaverðar aðstæður og persónur voru kynntar. Af einhverjum ástæðum ákveður leikstjórinn samt að yfirgefa allt og kynnir aldrei neitt af þessu áhugaverða af einhverri alvöru, fáum bara rétt svo að kíkja. Myndin er einnig alveg ótrúlega hæg, næstum allar senurnar enda á því að myndavélin hafði snúið í heilan hring svo áhorfandinn gat séð allt umhverfið en þeir þurftu ekki að gera það í hverju einasta atriði, hvað þá svona fáránlega hægt!     Til að draga þetta saman þá var The Dealer of mikil stuttmynd til að vera heilar 135 mínútur. Er hægt að áfellast mann fyrir að hafa farið eftir 100?

Honum yrði ekki skemmt...

Womb

Í stuttu máli sagt fjallar Womb um konu sem ákveður að fæða látinn kærasta sinn með hjálp nýrrar klónunar tækni. Hvað get ég sagt... ég á mjög erfitt að „höndla“ vandræðanlegar eða óþæginlegar aðstæður, og einmitt mesti hluti þessarar myndar var óþæginlegur! Flottar pælingar á bak við hana, samfélag þar sem litið er niður á klóna og þeir ekki taldir sem manneskjur. Þó Womb hafi ekki verið mjög geðsleg get ég alls ekki sagt að hún hafi verið leiðinleg. Ég átti auðvelt með að fylgjast með á meðan ég neitaði að trúa að þetta væri að gerast. Ein pæling: ef þetta hefðu verið lesbíur hefðum við ekki getað búið til „loop“?

Ástin já...

Big Man Japan

Eitt orð: SÚRT. Big Man Japan er mocumentary og fjallar um mann í höfuðborg skrímslana Tokyo. Hann hefur það starf að berjast við öll þau skrímsli sem ráðast á borgina og það gerir hann með því að tengja sig við rafmagn og verða risastór. Myndin er frekar hæg af stað og er aðallega samtöl þar sem við reynum að kynnast Big Man Japan en það er hann kallaður. Hann er ekki mjög vinsæll af borgarbúum og er í raun frekar mikill lúser. Það sem toppar myndina er endirinn. Hann er líklega það súrasta sem ég hef séð á æfinni, ég skyldi ekkert, en það kom ekki í veg fyrir hláturinn. Þessi var stórskemmtileg og fær fjóra risa af fimm!

Þú messar ekki í hafinu!

Brim

Án efa með uppáhalds íslensku myndum mínum, hún er uppi á listanum með Allt á hreinu og Sódómu. Áhöfn á litlum skipi heldur á veiðar í enn eitt skiptið. Hinsvegar er ekki allt með feldu því einn maður úr áhöfninni hefur framið sjálfsmorð og kona komið í hans stað. Við fáum að sjá hvernig þetta einangraða karlasamfélag tekst á við það að fá kvenmann um borð. Persónurnar eru að sjálfsögðu allar frekar ýktar en bráðskemmtilegar og um leið og myndin dregur frekar svarta mynd af sjómannalífinu þá er hún þó rómantísk og fær mann til að skella upp úr. Mæli hiklaust með þessari því það er engan veginn of seint að sjá þessa.

Handritaverkefni

Ég ákvað að drífa í því að gera verkefnið þar sem við áttum að lesa handrit í tíu mínútur , horfa  síðan á myndina í tíu mínútur og svo koll af kolli. Mér fannst þetta vera fyrirtaks leið til að byrja á þessu blogg maraþoni sem er að fara að hefjast (og hefur held ég oft gerst svona rétt fyrir jólaprófin hjá nemendum). Ég var ekki alveg viss um hvaða mynd ætti að verða fyrir valinu en í von um að gera eitthvað frumlegt þá ákvað ég að skoða hvernig handrit að teiknimyndum eru! Ég fann ekki mörg en Shrek varð svo fyrir valinu. Svo ég segi frá myndinni í stuttu máli þá gerist Shrek í heimi þar sem ævintýrin eru raunveruleg. Allar Disney persónurnar reika lausum hala og allir virðast lifa í sátt og samlindi, eða hvað? Söguhetjan okkar er ógurlegur tröllkarl, Shrek, sem býr einn í mýri og þannig vill hann hafa það. Þegar greifi nokkur ætlar að losa landið við ævintýraverur þá fær hetjan okkar ekki lengur að vera í friði og þarf að gera eitthvað í málunum!

                 

Þetta er ekki eins auðvelt og það sýnist!

Það sem kom mér mest  á óvart við handritið var hversu nákvæmt það var. Ég bjóst við að handritin byðu allavega upp á smá spuna. Það gæti reyndar verið að einhver spuni hafi farið fram og farið fram hjá mér! Sú von að finna eitthvað öðruvísi við teiknimynda handrit heldur en hefðbundari varð að engu. Ég veit reyndar ekki afhverju ég hélt að þetta handrit væri eitthvað öðruvísi. Á þessum framfara tímum í tæknibrellum er lítið mál að láta hvað sem er gerast í bíómyndum er kannski lítill munur á leiknum- og teiknimyndum. Nema hvað að teiknimyndir þykja barnalegri, en þó þarf alls ekki svo að vera.

               

Ég mæli ekki með að lesa handrit að mynd sem þú vilt sjá áður en þú sérð hana því að sjálsögðu á það eftir að eyðileggja fyrir þér myndina. Engu að síður var þetta áhugavert verkefni og vel skiljanlegt þar sem við erum (vorum) einmitt að læra um handritagerð. Það er eitt sem vakti forvitni mína en það er hvernig best sé að skrifa handrit. Höfundur sest varla niður og skrifar fullgert handrit í fyrstu tilraun. Þar sem hann veit nákvæmlega hvar og hvenær hver einasta persóna segir það sem hún á að segja. Auðvitað ætti ekki að vera hægt að fullkomna eitthvað í fyrstu tilraun en það sem ég er að reyna að segja er að handritavinna er mun erfiðari en ég hélt í fyrstu. Nú ætla ég hinsvegar að ljúka  þessari færslu í stað þess að skrifa nokkur hundruð þurr orð  til viðbótar um sjálfa myndina.